Na łamach miesięcznika “Polska Po Godzinach” ukazał się artykuł Jarosława Popiołka poświęcony projektowi budowy kompleksu sportowego przy Konwiktorskiej. Autor zwraca uwagę na błędne założenia “ideologiczne” tej inwestycji, przyjęte przez władze miasta. Poniżej publikujemy tekst w całości.
Polonia Warszawa będzie miała swój nowy dom
30 listopada w pamiętającej lata 50. ubiegłego wieku koszykarskiej hali KS Polonia Warszawa przy Konwiktorskiej 6 odbyła się skromna, ale bardzo miła i ważna uroczystość. Władze Miasta st. Warszawy w osobach Pana Prezydenta Rafała Trzaskowskiego i Pani Wiceprezydent Renaty Kaznowskiej podpisały tak długo wyczekiwaną przez społeczność klubową umowę z pracownią architektoniczną JSK na zaprojektowanie nowego kompleksu klubowego. W jego skład wejdzie nowy stadion piłkarski na 15.500 widzów, nowa hala koszykarska o pojemności 2.000 osób i tak zwany Budynek Wsparcia Sportu, pod którym (a także pod halą i centralnym placem z fontanną) znajdzie się parking na blisko 800 samochodów. To naprawdę epokowe zdarzenie i nic dziwnego, że podczas uroczystości padały podziękowania, gratulacje, słowa o wdzięczności i wzruszeniu. Jako osobie zajmującej się tematem budowy nowych obiektów dla Polonii od ponad 21. lat towarzyszyły mi tego dnia jednak nieco inne uczucia. Przede wszystkim uczucie ulgi, ale także refleksji, dlaczego to musiało trwać aż tyle czasu?
Czy to wreszcie koniec?
Pamiętam, jakby to było wczoraj, radość z uzyskanego w 2000 roku pozwolenia na budowę nowoczesnej hali koszykarskiej według znakomitego projektu śp. architekta Stefana Kuryłowicza („Polska Po Godzinach” pisała o tym w numerze czerwcowym), pamiętam ponure lata 2006-2018, gdzie jakiekolwiek próby starań i inicjatyw w tym względzie odsuwane były na bok i traktowane jako zamach na błogi spokój warszawskiego magistratu. Żeby oddać sprawiedliwości zadość, trzeba przypomnieć o modernizacji obiektów istniejących i budowie zadaszenia głównego, jakie miały miejsce w latach 2006-2007 i o zapowiedziach ówczesnej Pani Prezydent, że „do 2010 Polonia będzie miała nowy stadion, halę i obiekty towarzyszące”.
Trudno też zapomnieć ile wysiłku, trudów i zabiegów kosztowało doprowadzenie do listopadowego finału rozstrzygniętego już w 2019 roku konkursu architektonicznego. Zastanawiam się, dlaczego zmarnowano tyle czasu, ale ponieważ koniec wieńczy dzieło, chciałbym zamknąć ten okres z uczuciem ulgi właśnie i z nadzieją, że nic już nie zatrzyma rozpoczętego procesu. Wierzę w szczere intencje władz miejskich, jedyna rzecz, która mnie martwi to zapowiadany termin rozpoczęcia budowy na 2024. To termin abstrakcyjny z punktu widzenia standardów przeprowadzania tego rodzaju przedsięwzięć, a także bardzo niebezpieczny z punktu widzenia kalendarza wyborczego. Nie wdając się w polityczne rozważania, start prac w 2023 byłby dużo bardziej wiarygodny, jak najbardziej możliwy z powodów prawnych i organizacyjnych, a więc trzeba robić wszystko, żeby zgodnym wysiłkiem do tego doprowadzić.
Względy sportowe najważniejsze
Innym uczuciem, które towarzyszyło mi podczas wsłuchiwania się w oficjalne przemówienia podczas uroczystości podpisania umowy na projektowania była zaduma, jak bardzo mocno w nasze życie społeczne, publiczne, a także sportowe, wtargnęła ideologia. To prawda, że poświęcono nieco uwagi i czasu dorobkowi KS Polonia Warszawa, dokonaniom jego sportowców, przekazano wyrazy uznania za wysiłki jego obecnych włodarzy na rzecz przywrócenia dawnej świetności poszczególnych sekcji. Wskazano, że wznowienie prac modernizacyjnych było możliwe dzięki pojawieniu się partnera po stronie klubu w osobie nowego właściciela klubu piłkarskiego, podkreślono sukcesy koszykarek oraz plany związane z reaktywacją sekcji koszykówki męskiej. Jednocześnie jednak można było odnieść wrażenie, że wszystkie te kwestie są dodatkiem, a w najlepszym razie uzasadnieniem, dla budowy „nowego fragmentu Śródmieścia, zielonego, pełnego kawiarni, atrakcji i fontann”.
Nikt nie jest przeciwny zielonej, zrelaksowanej i inkluzywnej Warszawie. Uważam jednak, że w przypadku najstarszego klubu sportowego Warszawy, wszystkie względy dotyczące jego infrastruktury powinny być podporządkowane potrzebom sportowym, zarówno bieżącym jak i rozwojowym. Jest już w najbliższym sąsiedztwie klubu Park Traugutta, klub nie potrzebuje kolejnego parku na swoim terenie.
Fajnie byłoby mieć duży plac wokół historycznej fontanny, ale są już w Warszawie place miejskie (chociażby planowany pod Pałacem Kultury i Nauki), a Polonia potrzebuje przede wszystkim powierzchni na halę do koszykówki i zaprojektowania jej w sposób umożliwiający uzyskanie maksymalnej pojemności. Oczywiście potrzebne jest miejsce na restaurację i kawiarnię klubową, ale sklepy odzieżowe to już przesada. Są piękne pasaże handlowe przy nieodległej ulicy Moliera, gdzie można się zaopatrzyć w najnowsze marki modowe, a przy Konwiktorskiej powinno być przede wszystkim miejsce dla piłkarzy, piłkarek, koszykarek, koszykarzy, szachistów, pływaków, lekkoatletów, bokserów i cyklistów. Cieszmy się zatem z tego co udało się już osiągnąć, ale teraz wspólnym wysiłkiem urzędników, projektantów i społeczności klubowej spowodujmy, że w tym historycznym, przekazanym klubowi w 1925 roku, miejscu powstanie na jego 100-lecie (pierwsze obiekty dla Polonii budowane były przy Konwiktorskiej w latach 1926-1928) prawdziwy Dom Polonijnej Rodziny, zapewniający komfortowe warunki funkcjonowania wszystkich jej sekcji, a także właściwe podstawy do dalszego, sportowego, rozwoju.
Tak jak to się właśnie wydarzyło w przypadku honorowego i legendarnego Prezesa klubu Pana Jerzego „Pekina” Piekarzewskiego i jego zakończonej dzięki Miastu st. Warszawa i Urzędowi Dzielnicy Śródmieście kilkudziesięcioletniej, bezdomnej tułaczce. Niech to samo wydarzy się w przypadku jego ukochanego klubu, ukochanego także przez pokolenia warszawiaków podczas jego 110-letniej historii.
Jarosław Popiołek
Założyciel Fundacji Nasza Warszawa
“Polska Po Godzinach”, nr 12 (22), grudzień 2021 r.
Polska. Po godzinach – Kultura – Wiedza – Gospodarka (gazetapogodzinach.pl)
